Жалғыздық

Адам баласы шыр етіп дүниеге келген сәттен анасының мейіріміне бөленеді. Содан болар бұл өмірде ана мен баланың арасындағы махаббаттан асқан сезім жоқ. Көктемде бүршік жарып, күзде үзіліп түсетін жеміс секілді уақыт сәті келгенде адам тағдырының да тұйықталар жері болары белгілі. Адам жүрген жолына қарап кешкен өмірін саралайды. Тағдыр талай жандармен тоғыстырса да өмір жолының басында анасы тұрары анық. Жалғыздан жалғыз қалып, өмірінің бастауы болған сол мейірімге толы жанды шарқ ұра іздейді, аңсайды, сағынады...