Бұрынғы ғашықтарға хат 2
Бұрынғыларға хаттар – айтылмаған сөздерден тоқылған спектакль
Біз адамдардан бір кездері сүйген, бірақ ешқашан жібере алмаған жанға арнаған хаттарын жазуды сұрадық. Нәтижесінде ондаған шынайы, жүрекке жететін, жанды оқиға келіп түсті .
Ұласа түспеген махаббат жайлы хаттар. Айтылмай қалған сөздер туралы. Өкініш, алғыс, жан жарасы мен үміт туралы.
Сахнада актерлер осы хаттарға жан бітіріп, оларды дауыстап оқиды. Айтылмаған сырлар ақыры үнге айналады. Мүмкін, сол өткеннің үні сіздерге таныс болып шығар.
Кейде жүректі босату үшін, жай ғана «сен жалғыз емессің» дегенді есту жеткілікті.
Көрермендер ой-пікірі:
«Біз залдан қол ұстасып шықтық. Ал бір сағат бұрын бір-бірімізбен әрең сөйлескенбіз.
Бұл спектакль - ұзақ уақыт бойы кейінге қалдырып жүрген шынайы әңгіме секілді. Біз бөгде адамдардың хаттарын тыңдадық, бірақ сол сөздер біздің ойымыздан суырып алынғандай көрінді. Жан жарасы, өкпе-реніш, өкініш, махаббат - бір-бірімізге айта алмай келгеннің бәрі сахнадан естілді.
Бір жерде күліп алдық, бір жерде саусақтарымызды қаттырақ қыстық. Бір сәтте ол маған бұрылып: «Кешір» деді. Мен оған қарадым да, сөздің қажеті жоқ екенін түсіндім, бәрін ұқтым.»
Ерке мен Нұрбек
«Бұрынғыларға хаттар» - өткен туралы спектакль. Бірақ неге екені белгісіз, дәл осы қойылым бізге бүгінмен не істеу керегін түсіндірді. Үнсіз шықтық. Қолдарымызды жібермей, алға қарай бірге жүріп кете бердік.»
«Мен келгенде жылайтын шығармын деп ойладым. Бірақ бір сәтте өзімді күліп отырғанымды байқадым.
Ол хаттарды тыңдадым да, өзімнің айтылмай қалған ойларымды да сездім. Кейде өзімді таныдым, кейде бұл сезімде жалғыз еместігімді түсіндім. Ал соңында біртүрлі жеңілдеп қалдым. Өйткені, ауыртпалық бірден жоғалмаса да, мен оны жайлап қабылдай бастадым. Демек, жақында жеңілдеп қалармын.»
Айгерім, еркін әрі тәуелсіз
